കുട്ടിക്കാലത്ത് ഞങ്ങളുടെ ആരാധനാപാത്രങ്ങളായിരുന്ന കുറെ ആള്ക്കാരുണ്ട്, അയല്ക്കാര് തന്നെ. വടക്കെ ഭാഗത്തുണ്ടായിരുന്ന തൊണ്ട്(തോടുമല്ല, മാടുമല്ലാത്ത അതിരു ഭാഗം)പതുക്കെ നികന്നു പറമ്പായി വേലിച്ചെടികള് കൊണ്ടൊരു അതിര്ത്തി ഉണ്ടായിരുന്ന കാലം. മങ്ങലത്തെ (അതോ മംഗലത്തെയോ) കൌസുച്ചേച്ചിയും ചേട്ടനും ഒക്കെ അവിടെ വന്നത്. മങ്ങലം എന്ന പേരില് കുറേ വീടുകള് ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാം കല്പണിക്കാരായ ആശാരിമാറുടെ വീടുകള്... അവരോട് ആരോടുമില്ലാത്ത ഒരിത് ഈ വീടിനോട് തോന്നാന് കാരണം... ഒരു പിടിയുമില്ല... ചിലപ്പം തോന്നും അതവരുടെ വര്ത്തമാനം കൊണ്ടാണെന്ന്... എവിടുന്നോ ഒരു 'ര്' കടന്നു വരും. പോയിരുന്നോ പോയാരുന്നോ എന്നൊക്കെ തനി കോട്ടയവുമല്ല എറണാകുളവുമല്ലാത്ത ഒരു പാവം മലയാളമാണ് വെള്ളൂരുള്ളത്. ഇവരാണെങ്കില് പോയാര്ന്നോ,വന്നാര്ന്നോ ,കഴിച്ചാര്ന്നോ എന്നൊക്കെയാണ് നമ്മളൊട് കുശലം ചോദിക്കുക.ഞങ്ങളാണെങ്കില് തമിഴ് തട്ടാന്മാരെന്ന നിലയില് പൂര്ണമായും മലയാളവുമല്ല, തമിഴുമല്ല. സ്കൂളിലാണെങ്കില് സംസ്കൃതമാണ് ഒന്നാം ഭാഷ. ആകെപ്പാടെ ഒരു അവിയല് പരുവം.എന്നാലും ഇവര് പറയുന്ന മൂവാറ്റുപുഴ്ച്ചുവയുള്ള മലയാളം ആകെ ഒരു കൊതിയുണര്ത്തും.അവരുടെ തേച്ചു മിനുക്കിയ അലൂമിനിയപ്പാത്രങ്ങള് പോലെ, ചാണകം മെഴുകിവെടിപ്പാക്കിയ ഇളംതിണ്ണ പോലെ...എന്തിനു അവരുടേ അമ്മിക്കല്ല് പോലും ഒരു മിനുക്കമുള്ളത്. എത്ര ചെറുതായിരുന്നു ആ വീട്, പക്ഷെ എന്തൊരു ഒതുക്കം,വൃത്തി...വൃത്തിയല്ലാ, വേരൊരു വാക്കാണു ചേരുക,... അതറിയില്ല. പച്ചക്കറി മാത്രം കഴിച്ചു ശീലിച്ച ഞങ്ങള്ക്ക് മീന് മണം/കാഴ്ച്ച പോലും അറപ്പായിരുന്നു. എന്നാല് കൌസുച്ചേച്ചിയൂടെ മീന് നന്നാക്കലും കറിയ്ക്കരയ്ക്കലുമൊക്കെ ഒന്നു കാണേണ്ടതു തന്നെ. വെളുത്തു കുറിയതായി ഉറച്ച ഒരു വേരു പോലെയാണവര് കാണാന്.... തീയല് അല്ലെങ്കില് മോരു കൂട്ടാന് വെയ്ക്കുന്ന ദിവസങ്ങളില് ഞങ്ങള്ക്കു തേങ്ങാ വറുത്തു തരാനും ‘മഷി പോലെ‘ (അമ്മേടെ പ്രയോഗം) അരച്ചു തരാനും അവരാണു വരുക. ) വേനല്ക്കാലത്തെ അസ്തമയം പോലെ ചുവന്നു തിളങ്ങുന്ന മീന് കറിയും സദാ എരിവാറ്റുന്ന കൌസുച്ചെച്ചിയുടെ മുഖവും .ആ വീട് ഇന്നുണ്ട്, വേറെ രൂപത്തില് പുതുക്കത്തില് . പക്ഷേ വേറെ ആള്ക്കാര് ... അവര് അവിടുന്ന് മാറിപ്പോയി. വലിയ കഥകള് അതിന്റെ പിന്നില്... പാവം തോന്നിയ്ക്കുന്ന ഒരു കാലം, കഥകള്... മുഖങ്ങള്. ..
Very nice, keep on writing , taking me to my childhood days , Biju
ReplyDeleteവളരെ നന്ദി,ബിജൂ...വായനയ്ക്കും പ്രോത്സാഹനത്തിനും.!
ReplyDelete